Podobnie jak inne azjatyckie rasy psów, shiba (shiba inu) obdarzona jest bardzo silnym charakterem. Określana jest nawet jako „wielki pies w małym ciele”. Psy tej rasy są inteligentne, niezwykle sprytne i lubią stawiać na swoim. Ich wychowanie wymaga więc dużo konsekwencji i cierpliwości. Źle prowadzona shiba, której opiekunowie nie potrafią postawić jasnych granic, nie omieszka posunąć się do agresji, by osiągnąć upatrzony przez siebie cel. Nie jest więc łatwym psem, a kupując ją do domu z dzieckiem, należy zwracać szczególną uwagę na odpowiednie wychowanie. W stosunku do obcych shiba (shiba inu) początkowo zachowuje dystans, ale po jakimś czasie akceptuje osoby, które zdążyła już poznać. Nie jest jednak zbyt wylewna w okazywaniu im sympatii. Uwielbia wspólne zabawy i ma masę energii, która niemal nigdy się nie kończy. Kiedy znudzi się towarzystwem i chce odpocząć od ludzi, chowa się w swoim zacisznym kąciku i ucina drzemkę. W domu shiba jest cicha i raczej nie narzuca się otoczeniu.
Shiba (shiba inu) bywa dominująca w stosunku do psów tej samej płci, zdarza jej się wdawać z nimi w bójki. Ze względu na skłonność do dominacji wobec psów i instynkt łowiecki może natomiast sprawiać problemy na spacerach – zwłaszcza spuszczona ze smyczy. Najlepiej więc pozwolić jej się wyhasać na ogrodzonych terenach. Zostawianie jednak shiby bez nadzoru w ogrodzie nie jest dobrym pomysłem – psy tej rasy potrafią przecisnąć się nawet przez najmniejszą dziurę, a także wspinać się po ogrodzeniu.
Shiba nie jest wymagająca pod kątem żywienia. Może jeść karmę dobrej jakości albo jedzenie przygotowywane w domu. Niektóre shiby mają problemy z alergią lub nietolerancją pokarmową, które mogą objawiać się zaburzeniami ze strony przewodu pokarmowego lub problemami ze skórą. W takich wypadkach może być konieczne podawanie karmy monobiałkowej, bezzbożowej lub samodzielne przygotowywanie posiłków z uważnie dobranych składników. Wśród shib znajdą się także prawdziwe niejadki. Psy tej rasy potrafią wybrzydzać i – jak na uparte psy pierwotne przystało – nie da się ich wziąć głodem. Nie ruszą tego, czego nie lubią, i już. Nie warto więc kłócić się z shibą i jej gustem. Zamiast tego należy znaleźć coś innego, co pies będzie jadł ze smakiem lub poszukać przynajmniej jadalnego kompromisu.
Shiby nie przepadają za kąpielami. Na szczęście nie trzeba tego robić często – ich gęste, nastroszone futro zabezpiecza skórę przed brudem. Samo także nie zbiera rzepów czy błota. Dodatkowo psy tej rasy same dbają o utrzymanie sierści w czystości. Przypominają w tym koty – godzinami potrafią wylizywać swoje futro. Codzienna pielęgnacja shiby polega więc na wyczesaniu z sierści ewentualnego piachu czy kurzu za pomocą grzebienia lub szerokiej szczotki (pudlówki). Intensywnego szczotkowania shiby wymagają przede wszystkim podczas linienia, czyli dwa razy w roku, przez 2-3 tygodnie. W tym okresie należy dokładnie wyczesywać psa nawet dwa razy dziennie. Nie poleca się używania furminatora – łatwo nim zrobić dziury w tak gęstym podszerstku. Przed czesaniem sierść należy spryskać odżywką antystatyczną.
Japonia
pies nieufny wobec obcych, czujny, niezależny
psy ok. 40 cm, suki ok. 37 cm
niesprecyzowana we wzorcu, psy 9-14 kg, suki 8-13 kg
dwuwarstwowa: krótki i gruby podszerstek oraz dłuższy, twardszy włos okrywowy, odstający pod kątem ok. 45 st.; najkrótsza na głowie, trochę dłuższa na szyi i tułowiu, najdłuższa na ogonie
złota, sezamowa (złota z czarnym nalotem) i czarna podpalana; wszystkim powinny towarzyszyć znaczenia zwane „urajiro” – rozjaśniona do bieli sierść na boku kufy i na policzkach, pod brodą, na szyi, piersi, brzuchu i wewnętrznej stronie nóg, która u części szczeniąt widoczna jest dopiero po pierwszym roku życia; niepożądane są białe znaczenia na łapach i na końcu ogona
15-16 lat
3500-5000 zł
Sprawdź także poniższe strony:
