Owczarek szetlandzki (sheltie) to pies żywiołowy, o pogodnym usposobieniu i przyjaznym charakterze. Lubi, żeby się nim zajmować, domaga się od właściciela pieszczot i zainteresowania. Mocno przywiązuje się do rodziny i chce mieć wszystkich na oku. Jako zwierzak wrażliwy na nastroje panujące w otoczeniu, owczarek szetlandzki nie nadaje się do domów, w których panuje hałas i zamieszanie. Typowa dla rasy jest pewna nieufność okazywana w kontaktach z obcymi ludźmi, ale nie powinna się ona przekształcać w lękliwość.
Wesoły owczarek szetlandzki świetnie dogaduje się z dziećmi. Łagodny i tolerancyjny jest doskonałym towarzyszem starszych pociech, które z powodzeniem mogą z nim ćwiczyć pod okiem dorosłych. Jeśli w domu są kilkulatki, należy pilnować, aby nadmiernie nie niepokoiły zwierzaka, bo jak większość małych psów nie lubi niedelikatnego traktowania. Czujny i ciekawski pies tej rasy jest dobrym stróżem, ale często zbyt hałaśliwym. Jeśli od szczeniaka nie zadbamy o prawidłowe wychowanie pupila, może skutecznie uprzykrzyć życie domownikom i sąsiadom. Owczarek szetlandzki (sheltie) nie wdaje się w bójki z innymi psami, ale chętnie asystuje przy każdej awanturze. Może mieszkać z innymi czworonogami i bez problemu zaakceptuje też małe zwierzęta domowe.
Owczarek szetlandzki ma skłonności do tycia, dlatego mniej aktywnym przedstawicielom rasy nie powinno się podawać pokarmów o wysokiej zawartości białka i tłuszczu, bo szybko przybiorą na wadze. Można stosować gotowe karmy dla małych ras – najlepiej długowłosych – lub samodzielnie przygotowywać posiłki uzupełnione o preparaty wapniowo-witaminowe i mineralne. Dzienną porcję najlepiej podzielić na kilka mniejszych.
Owczarek szetlandzki z reguły linieje dwa razy w roku: na wiosnę, gdy gubi podszerstek, i jesienią, kiedy wymienia włos okrywowy. Wypadanie podszerstka nie jest tak uciążliwe, jak mogłoby się wydawać – wychodzi on małymi kępkami, które dość łatwo dają się wyczesać, bez problemu też można je zebrać z podłogi. Utrata włosa okrywowego jest nieco bardziej dokuczliwa, ale łatwo się go sprząta – jest dość miękki, więc nie wbija się w dywany czy ubrania. Szczenięca sierść jest bardzo miękka i puszysta, dlatego ma spore tendencje do kołtunienia się (u dorosłych psów dzieje się to rzadziej), zwłaszcza w okolicach uszu, pachwin, ogona i portek. Kołtunów nie wycinamy, tylko rozdzielamy palcami i delikatnie wyczesujemy (można zastosować specjalne preparaty, które to ułatwią).
Wielka Brytania
bystry, ożywiony, czujny, zdecydowany i inteligentny. Przywiązany do właściciela i bardzo mu oddany, nieufny wobec obcych, nie nerwowy
wysokość w kłębie psów: 37 cm, suk: 35,5 cm; tolerancja +/- 2,5 cm
7-10 kg
długie, twarde, proste włosy okrywowe i miękki, krótki, gęsty podszerstek; na pysku sierść krótka; na szyi obfity kołnierz i kryza; na tylnej części przednich kończyn gęste pióro, tylne mocno owłosione, poniżej stawu skokowego sierść krótsza; ogon dobrze owłosiony
śniada, tricolor, marmurkowa, czarno-biała, czarna podpalana (rzadka); białe znaczenia (nie dotyczy psów czarnych-podpalanych) mogą występować na głowie i grzbiecie nosa w postaci strzałki, na kołnierzu, kończynach i końcu ogona są preferowane; białe łaty na tułowiu niepożądane
12-15 lat
2500-4000 zł
Sprawdź także poniższe strony:
